कश्मकश...

नितळ चांदण्याखालचा संयत तळ ढवळत
फकीर म्हणाला,

यादों का मुसाफ़िर बन तुम
बैठते हो नित सितारो के निचे।
हैरत है कोई कैसे इतना
किसी का इंतजार करता है ।

शांत वाहता वारा,
अवकाशी एकटाच विहरणारा
रातपक्षी..आणी त्याची
निरवव्याकुळी शिळ...
मी म्हणालो,
बाबा!
ओ दस्तक न देता
तो दिल आह भी नही भरता।
ओ गले नही लगाता और

 मुझे रुख़सत भी नही करता।

फकिर: शायद कश्मकश...

मी: हं तिचेही व्याकुळ मन
असेच दुखत असेल
ती ही कळवळून अशीच
सजद्यात झुकत असेल

फकीर: तपीश-ढाल दिल है तेरा
आग झेलता है ।
मी : तौबा!आग तो मै ले लू
उसपे आँच ना आए ।

मग फकीर ही नि:शब्द...
मजसम चांदण्याखाली

༄᭄प्रताप ࿐
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२१.०९. २०२२