कधीतरी दुवा ......

शायद..माझी तपीश
फकीरास वाटते आहे अजान
तो करतो आहे तयारी
त्याच्या 'सुन्नह नमाजची'
किबल्याकडे चेहरा करून
त्याने नजर गढली आहे जमीनवर
त्याचा परवरदिगार पाहतो आहे
त्याच्याकडे थेट
ही जाणीव उजळत.
एक एक 'रकअत'करत
तो म्हणतो आहे 'तकबीर'
आणी पढतो आहे दुवा
त्याची नेअमत साधण्यासाठी
शायद माझ्या तगमगीतुन
मुक्त होऊन तो मिळवतो आहे
फलसफा - ए- नमाज...

इकडे मीही
अश्रुने करतो आहे वजु
एक एक रकअत पार पाडत
मी ही आरंभतो आहे
तुझी प्रार्थना...
तुझी नेअमत मिळवण्यासाठी
तुझ्या दिशेला किबला मानून
मी ही गढवतो आहे नजर
चांदण्यावर....
तु थेट पाहत असतेस चांदण्यातुन
माझ्याकडे समजून...
उंचावल्या हाताची ओंजळ पसरून
माझा खालिक तु असतानाही
मी मागतो आहे
तुझ्या साठीच दुवा.......

फकिर संपवतो आहे नमाज
फिरवतो आहे हात स्वतःच्या
चेह-यावर रूहानी धारत

आणी मी .....
माझे उंचावल्या हाताची
ओंजळ चेह-यावर फिरवण्याठी
शोधतो आहे तुझा चेहरा.....

अशाने माझी
रकअत नाही होत पुर्ण....
मग रहावं लागतं मला
सजद्यात कायम.......
करायला हवी ना तु माझी
कधीतरी दुवा कबूल?

༄᭄प्रताप ࿐
"रचनापर्व"
www.prataprachana.blogspot.com
२२.०९. २०२२